#70. Berlin Film Festivali Günlükleri: Hidden Away & The Salt of Tears #SosyalMedya #Tv #BB

Hidden Away – Volevo nascondermi

Antonio Ligabue’nin zorluklarla dolu, sıra dışı hayatı 1977’den sonra yeniden sinema perdesine taşınıyor. Giorgio Diritti, Ligabue’nin İsviçre’den komünist İtalya’nın köylerine, vahşi doğadan sanat dünyasının bir parçası olmasına kadar uzanan hayatını anlatıyor. Antonio Ligabue’ya hayat veren Elio Germano’nun performansı ise ilk bakışta dikkat çekici. Germano, Toni’nin hayvanlarla kurduğu ve kendisini onların tepkileriyle tanımladığı ilişkiyi, geçmişte yaşadıklarını, fazla sosyal olmayan bir birey olarak toplumda kendisine yer bulma çabasını tüm çarpıcılığıyla ortaya koymaya çabalıyor. İsviçre’den sürülmüş ve birçok kez akıl hastanesine yatırılmış Antonio Ligabue, “enterasan” biri. Ona hayat veren Elio Germano da yaşamı boyunca, tüm başarılarına rağmen toplum tarafından hiçbir zaman tamamıyla kabul göremeyen ve bu durumdan dolayı ciddi anlamda hırslanan bu karakteri canlandırırken, onun bütün krizlerini son noktasına kadar yaşatıyor ve bir yandan da karaktere karşı sempati uyandırmak için çalışıyor. Fakat bu performans, karakteri gerçek anlamda tanımamızın önünde duran hikâye anlatım biçiminin koyduğu sınırları yıkamıyor. Film, Matteo Cocco’nun resim tablolarını andıran sinematografisiyle ve Antonio Ligabue olağan dışı kişiliği ile ilgi uyandırsa da, hikâye, birçok önemli dönüm noktasını hızlıca geçtiği için Toni’yi anlaşılabilir kılamıyor ve Elio Germano’nun “fazla yüksek” performansıyla Toni karikatürleşiyor. Filmin anlatım tarzı ve yapısı dağınık kaldığı için, takip etme veya Toni’yi tamamıyla anlama çabası da izleyici için yorucu hâle geliyor. Anlatı, Toni’nin hayatının akıl sağlığıyla alakalı sorunlar yaşamaya başladığı ya da annesini kaybettiği yıllar gibi önemli dönemler arasında hızlı geçişlere başvuruyor, Toni’nin sanatçı olma hikâyesine, olaylara temel hazırlamadan hızlıca giriş yapıyor ve izleyiciye rehberlik edecek içimde inşa edilmiş bir gidişat sunmuyor. Sonuç olarak Hidden Away, hikâye yapısı dağınık ve Elio Germano’nun bütün çabasına rağmen başrolünü karikatürleştiren bir film olarak karşımıza çıkıyor.

55 / 100

The Salt of Tears – Le sel des larmes

Fransız sinemasının emektarlar yönetmenlrinden Philippe Garrel, üç yıl aradan sonra festivalin yarışma bölümünde yer alan The Salt of Tears ile izleyici karşısına çıkıyor. Luc (Logan Antuofermo), babasıyla beraber marangozluk yapan ve bu meslekte özelleşmiş en iyi okula girmeyi hayal eden bir genç ve yürüyen bir kalp kırma makinesi. Sınava girmek için geldiği Paris’te otobüs beklerken tanıştığı Djemila (Oulaya Amamra) ile başlayan Luc, yaşadığı kasabada karşılaştığı eski aşkı Genevieve (Louise Chevillotte) ile ilişkilerinde bencil ve savruk olmaya, dolayısıyla kalp kırmaya devam ediyor. Genellikle yalnız başına kalamayan Luc’un zaten karakter yapısı gereği, her gittiği yerde, yolda yürürken bile bir başka kadının peşine düşme gibi bir alışkanlığı var. Filmin asıl sekteye uğradığı nokta ise, Luc gibi bağ kurulması kolay olmayan bir karakteri odak noktasına alıyor olmasından çok bu anlatımı cinsiyetçi bir çerçeveden yapıyor olması. Neredeyse her kadın, Luc için elde edilebilir, onun için kendi hayatından ve savrulmalarından başka bir şey çok da önemli değil. Aynı zamanda, Djemila, Genevieve gibi kadın karakterler de hikâye için Luc olmadığı zaman çok da önemli değil. Film, Luc’un nihayet beraber kaldıkları arkadaşlarıyla da aynı süre içerisinde ilişki kuran hemşire Betsy (Souheila Yacoub) ile beraber olduğunda kendi eşitini bulduğunu ilan ediyor ancak, karmanın getirdiği bir cezalandırma olarak gösterilen Betsy bile hikâye için pek önemli değil. Luc’un karakteri savruk ve bencil olarak kabul edilebilir, ancak hikâye boyunca hiçbir gelişme göstermiyor olması, Luc’u yüzeyselleştiriyor. Başrol ile bir türlü kurulamayan bağ, hikâye anlatımının geri kalmış, eril tarzıyla birleşince, Garrel’in stilini iyi temsil edemeyen, zamanı geçmiş bir karmaşa çıkıyor ortaya.

45 / 100