Allgemeines

#Birileri Lüks İçinde Yaşıyorsa Başkalarını Sömürdüğü İçindir / George Orwell #SosyalMedya #Tv #BB

Birileri Lüks İçinde Yaşıyorsa Başkalarını Sömürdüğü İçindir / George Orwell

Son dönemde yaşanan salgın hastalıklar, ekonomik krizler bireyi yaşam içerisinde bir varoluş savaşının içine doğru sürüklüyor. Kuşkusuz bu dönemde de ekonomik anlamda güçlü olanlar, sermayeyi ellerinde tutanlar ayakta kalacak. Peki, parasız, yoksuz, varlıksız, variyetsiz kişiler ne yapacak, nasıl yaşayacak?

George Orwell’ın anılarından oluşan Paris ve Londra’da Beş Parasız adlı eseri, tam da bu sorulara cevap niteliğinde. Eserde Paris’te bir yazarın işsiz kalmasıyla birlikte gelişen olaylar anlatılırken; toplum arasındaki uçlar, hiyerarşi, sömürü ve de kapitalizmin gücü en şiddetli şekilde hissettirilir.

“Paris’in varoşları antika insanların toplanma yeridir; ıssız, yarı kaçık hayatlar süren ve normal ya da saygın olma çabalarından vazgeçmiş insanlar. Yoksulluk onları beylik davranış kurallarından muaf kılıyor, tıpkı paranın insanları çalışmaktan muaf kılması gibi.”

İşsiz kaldıktan sonra arayış içerisine giren yazar, ilk çareyi kıyafetlerini belirli bir para karşılığında rehineci adı verilen dükkanlardan birine satmakta bulur. Paris’in çoğu yerinde bulunduğunu öğrendiğimiz bu dükkanlar, genellikle yoksul insanların uğrak yeri.  Tabiri caizse donunuza kadar alan bu dükkanların size verdiği ücret, sadece bir ekmek ve içecek parasını karşılıyor. Yani günü aç kalmaktan kurtarma adına bir seçenek. Peki ya hiç kıyafetiniz kalmadıysa..?

“Başta, yoksulluğun kendine has bayağılığını keşfediyorsunuz; size yaşattığı değişiklikleri, karmaşık cimriliğini, kırıntı silip süpürme halini. Çarşafınız kirleniyor, sabunsuz, jiletsiz kalıyorsunuz, saçınız uzuyor kendiniz kesmeye çalışıyorsunuz, öyle korkunç bir sonuç çıkıyor ki ortaya, neticede yine bir günlük yemek parasını berbere bırakmak zorunda kalıyorsunuz. Bütün gün yalan söylüyorsunuz; pahalı yalanlar… Paris, tabiri caizse yoksulluğun varoşudur.”

Kısa bir sürede kıyafetlerini satıp, aldığı paraları tüketen yazar, açlığın sınırına dayanır. Peş parasızdır ve ne yiyeceği ne de giyeceği vardır. George Orwell bu kısımlarda aç kalan bir insanın yaşadıklarını öylesine derinlikli anlatıyor ki etkilenmemek mümkün değil.

“Can sıkıntısını, acı zorlukları ve açlığın başlangıcını keşfediyorsunuz keşfetmesine ama aynı zamanda yoksulluğun, bunları telafi eden en önemli özelliğini de keşfediyorsunuz: geleceği yok ettiği gerçeğini. Canınız sıkılıyor ama korkmuyorsunuz. Bir iki güne açlık çekiyor olacağım, ne şaşırtıcı değil mi? diye düşünüyorsunuz.  Belli belirsizce. Sonra zihniniz başka yerlere kayıyor. Margarinli ekmek perhizi, belli bir noktaya kendi kendinin sakinleştiricisi işlevini görüyor. Yoksullukta insana büyük bir teselli sağlayan başka bir his daha var. Dara düşen herkesin bu hissi tecrübe ettiği kanatindeyim . Bu nihayetinde kelimenin tam anlamıyla meteliğe kurşun attığınızı bilmenizin getirdiği rahatlık, neredeyse mutluluk hissi.  Beş parasız kalmaktan o kadar çok bahsetmiştiniz ki: eh, işte beş parasız kaldınız ve hala ayaktasınız. Bu birçok endişeyi gideriyor.”

Kitapta anlatıldığı üzere Paris göçmenlerin ve mültecilerin yeridir. Çoğu üniversite mezunu olan bu kişiler iş bulma adına geldikleri şehirlerde en kötü şartlarda, 10-15 saati bulan zaman diliminde, düşük ücretlerde çalışmaktadırlar. Günümüz koşullarını da yansıtan bu kısımlar insan sömürüsünün kimi zaman, ne derecede arşa çıktığının göstergesidir.

“Bence işe, plongeur’lerin(bulaşıkçı) modern dünyanın köleleri olduklarını söyleyerek başlamalıyız… Sadece hayatta kalmalarına yetecek kadar para kazanıyorlar; tek izin günleri kovuldukları gün. Şuan Paris’te on – on beş saat bulaşık yıkayan üniversite mezunları var. Bunun sadece tembellikten ileri geldiği söylenemez.  Çünkü tembel bir adam plongeur’lük yapamaz; sadece düşünmeyi imkansızlaştıran  bir rutinin içine hapsolmuş durumdalar.“

Yazar iş bulma adına daha önce garsonluk yapmış olan, eski bir Rus askeri olan Boris’in yanına gider. İkili iş bulma adına her şeyi yapar. İkisi de parasızdır. Gittikleri her yere yalın ayak , kilometrelerce yollar kat ederek giderler. Her yerde de işsizler ordusuyla karşılaşırlar, onlara sıra gelmez. Sonunda bir otelde iş bulurlar. Yazar otelde bulaşıkçı olarak işe başlar. Neredeyse hiç izin kullanmadan, havasız, küçük bir alanda günde 18 saati bulan çalışma saatlerinde bulaşıkları temizler.

“Burada iş yükünü yaratan temel ihtiyaçlar değil, sözde lüksü temsil eden sahtekarlıklar.”

Zaman ilerledikçe zor koşullarda çalışan, ezilen kişilerin dahi birbirleri üzerinde egemenlik kurduğunun farkına varır. Şef garsonlar garsonlara, aşçılar garson ve bulaşıkçılara ve temel olarak herkes bulaşıkçılara eziyet eder. Nitekim herkes içindeki kapitalisti açığa çıkarır.

“Plongeur’ler az da olsa düşünselerdi, çok uzun zaman önce bir sendika kurup daha iyi şartlar için grev yaparlardı.  Ama düşünmüyorlar çünkü düşünecek vakitleri yok; hayat onları köleleştirmiş. Birtakım insanların lokantalarda beslenmesi lazım, bu yüzden birileri haftada seksen saat bulaşıkları temizlemeli. Bu medeniyetin bir gereğidir, dolayısıyla sorgulanamaz.”

Uzun bir süre bulaşıkçılık yaparak hayatta tutunmaya çalışan yazar, İngiltere’ye döner. İngiltere’de bir arkadaşı ona iş bulduğunu söyler ama bulduğu iş uzun süreliğine ertelenir. Yine parasız, evsiz bir başına kalır. Üstündeki elbiseleri belirli bir para karşılığında satar, kalacak yer arar. Çoğu zaman evsizlerin kaldığı pansiyonlarda, sefalet içinde yaşar. Yine parasız kalır, sokaklarda berduşlara katılır. Hayır kurumlarında, kiliselerde yiyecek ve kalacak yer bulma adına yolları arşınlar. İngiltere’nin de Paris’ten bir farkı yoktur. Sokaktakileri, düşmüşleri herkes horlar, dışlar. Sistem her yerde aynıdır, zenginler, sermaye sahipleri insanları sömürür ve onların ihtiyaçlarını karşılama adına diğer sınıf çalışır, çalışır, çalışır…

“Yine de çulsuz kalarak kesinlikle öğrendiğim bir-iki şeye değinebilirim. Bütün berduşların ayyaş pislikler olduğunu düşünmeyeceğim, sırf bir peni verdim diye hiçbir dilenciden minnet bekleyemeyeceğim, işsiz bir adamın yorgun olmasına şaşırmayacağım. Sokakta dağıtılan bir el ilanını geri çevirmeyeceğim, şık bir lokantada keyifle yemek yemeyeceğim. Bu da bir başlangıç.”

Kaynak

Daha çok bu tarz yazılar okumak isterseniz sosyal medya kategorimizi ziyaret edebilirsiniz.

Dizi izlemeyi seviyorsanız Dizi.BuradaBiliyorum.Com sitemizi forumlarla ilgileniyorsanız Forum.BuradaBiliyorum.Com adresini ziyaret edebilirsiniz .

Ähnliche Artikel

Schreibe einen Kommentar

Deine E-Mail-Adresse wird nicht veröffentlicht. Erforderliche Felder sind mit * markiert

Schaltfläche "Zurück zum Anfang"
Schließen

Please allow ads on our site

Please consider supporting us by disabling your ad blocker!